Κατηγορία Ανακοίνωση

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ ( ΠΕΚΑΜ )  χαιρετίζει  τα εκατομμύρια των εργαζόμενων γυναικών σε όλο τον κόσμο,  που ακολουθώντας τα βήματα των εργατριών των υφαντουργείων  του Σικάγου,  δίνουν την ψυχή τους , τον καλύτερό τους  εαυτό  αλλά και τη ζωή τους ακόμη κατά των  διακρίσεων εναντίον τους , της εκμετάλλευσης , της αδικίας , των πολέμων  και της εξαθλίωσης για να ζήσουν οι ίδιες, οι σύντροφοί τους και τα παιδιά τους σε μια κοινωνία όπου οι εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες , θα έχουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν οι ίδιοι  για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Η ΠΕΚΑΜ χαιρετίζει  τις χιλιάδες γυναίκες της χώρας μας, όλες τις μανάδες που, συγκλονισμένες από το έγκλημα στα Τέμπη, βγήκαν στο δρόμο του αγώνα, απαιτώντας να μην συγκαλυφθεί. Στις παλλαϊκές απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη  έδωσαν μαχητικό “παρών” πλάι  στους  άντρες συναδέλφους τους, με τις οικογένειές και τα παιδιά τους  για να διεκδικήσουν το δίκιο τους, τη ζωή τους και το μέλλον των παιδιών τους βροντοφωνάζοντας απέναντι στους μεγαλοεργοδότες  και τα κόμματα  που τους υπηρετούν  « ή τα κέρδη σας  ή  οι ζωές μας ! ».

Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις λαού και νεολαίας  έδωσαν την πιο αποστομωτική απάντηση στις κυβερνητικές απειλές των προηγούμενων ημερών,  στην εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς αλλά και στην κρατική βία και καταστολή και απέδειξαν ότι:

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον αποφασισμένο και οργανωμένο λαό που παλεύει για το δίκιο του.

Γι’ αυτό κλιμακώνουμε τον αγώνα,  μετατρέποντας την οργή μας σε απόφαση οργάνωσης και πάλης ενάντια στον πραγματικό ένοχο, που είναι το σημερινό αντιλαϊκό κράτος, η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που βαδίζουν στις ράγες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και το σύστημα της εκμετάλλευσης που υπηρετούν. Αυτοί  είναι οι μεγάλοι ένοχοι!

Αυτοί βρίσκονται πίσω από κάθε μορφή βίας απέναντι στις γυναίκες, πίσω από κάθε έγκλημα σε βάρος του λαού, πίσω από όλα τα καθημερινά «Τέμπη».  Αυτοί ευθύνονται για τη γυναικεία ανισοτιμία και καταπίεση.  Η πολιτική τους:

• Καταδικάζει την εργαζόμενη σε μια ζωή – λάστιχο, με εξοντωτικά ωράρια, χωρίς μισθούς που θα καλύπτουν τις ανάγκες της, χωρίς προστασία του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας.
• Τσακίζει την αυτοαπασχολούμενη με τους φόρους και τα δυσβάστακτα χρέη και ξεκληρίζει την αγρότισσα.
• Βγάζει στον πλειστηριασμό τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών για να κερδίζουν τα κοράκια των funds.
• Πνιγεί χωριά και καίει δάση, λαϊκές κατοικίες και ανθρώπους, χωρίς κρατική χρηματοδότηση για αντιπλημμυρικά-αντιπυρικά έργα και για αντισεισμική προστασία.
• Δίνει δισεκατομμύρια για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και την εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό, κόβοντας από τη χρηματοδότηση για την Υγεία, την Παιδεία και την Πρόνοια.

Μπροστά στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, την 8η Μάρτη, ως απόγονοι των εξόριστων αγωνιστών της Μακρονήσου  εμπνεόμαστε και από τις  γυναίκες  εκείνες που σε δύσκολους καιρούς για το λαϊκό κίνημα , μετά τη  μεγάλη λαϊκή  εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης  που χιλιάδες γυναίκες  της πατρίδας μας  έδωσαν το παρών με το όπλο στο χέρι  μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ  ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους  αλλά και  αργότερα μέσα από τις τάξεις του ΔΣΕ ενάντια στο αστικό κράτος και τους υποστηρικτές του, κράτησαν ψηλά τη σημαία του  ταξικού αγώνα στα ξερονήσια της εξορίας και στους τοίχους των εκτελέσεων.

Εμπνεόμαστε από τις  αγωνίστριες Μακρονησιώτισσες που στάθηκαν αλύγιστες και όρθιες μαζί με τα παιδιά τους, αντέχοντας τα πιο σκληρά βασανιστήρια και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης  , νέες και γριές, εργάτριες και αγρότισσες, σπουδάστριες και διανοούμενες, πάντα χαμογελαστές. Δεν υπέκυψαν στις απειλές, στις βρισιές και  στα βασανιστήρια, αν και οι βασανιστές τους έλεγαν, όταν μεταφέρθηκαν οι γυνάικες από το Τρίκερι στη Μακρόνησο, ότι «είναι θέμα ημερών να λυγίσουν και να υπογράψουν δήλωση». Όμως εκείνες , αφήνοντας έκπληκτους τους δεσμοφύλακές τους, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να προδώσουν τους δικούς τους, τα παιδιά τους, τα ιδανικά και τις αρχές τους . Πάλεψαν, όπως οι άντρες Μακρονησιώτες, και βγήκαν νικήτριες με ψηλά το κεφάλι, νικήτριες απέναντι στο ανάλγητο αστικό κράτος και  τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές που ήταν οι σύμμαχοί του και οι εχθροί του Λαού.

Ζωντανές και παρούσες με το παράδειγμά τους μας καλούν να  δυναμώνουμε μαζί με εργατικά σωματεία, ενώσεις αυτοαπασχολουμένων, αγροτικούς και φοιτητικούς συλλόγους, τους  άλλους μαζικούς φορείς, την κοινή μας πάλη για να διεκδικήσουμε ό,τι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για τη ζωή των γυναικών, την ισοτιμία και τη χειραφέτησή τους. Τώρα έχει σημασία να δυναμώσει η γυναικεία συμμετοχή στη λαϊκή οργάνωση και δράση, στον δρόμο της ανατροπής του σάπιου και διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος.                                                            ΑΘΗΝΑ  5/3/25

Το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ

Εκδήλωση στο Λαύριο για τα 76 χρόνια από τη Μεγάλη Σφαγή της Μακρονήσου ( 29/2-1/3/1948)

Με μια συγκινητική εκδήλωση που διοργάνωσε στο Λαύριο, η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) τίμησε τα θύματα της Μεγάλης Σφαγής που έγινε στις 29 Φλεβάρη και 1η Μάρτη του 1948 στο Α’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών (ΑΕΤΟ) με 300 περίπου νεκρούς. Παράλληλα τίμησε τις δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές κρατούμενους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία κομμουνιστές. 

Η σεμνή εκδήλωση ξεκίνησε με προσκλητήριο νεκρών και κατάθεση στεφάνου από το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ στο άγαλμα της Μάνας του Μακρονησιώτη κρατούμενου αγωνιστή. Στη συνέχεια, στην αίθουσα του παλιού μηχανουργείου Λαυρίου, διαβάστηκε το χρονικό της Σφαγής από τη Ρήγα Αθανασία, καθηγήτρια φιλόλογο και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΕΚΑΜ, που αφηγήθηκε την δολοφονία εκατοντάδων στρατιωτών δεσμωτών, η οποία οργανώθηκε από το αστικό κράτος και τους Αγγλοαμερικανούς υποστηρικτές του. 

Στην ομιλία της, η πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, Μαριάννα Οργέττα, αναφέρθηκε στο μεγαλείο της ψυχής όλων των δεσμωτών Μακρονησιωτών που στάθηκαν όρθιοι, αλύγιστοι της ταξικής πάλης μπροστά στους πάνοπλους βασανιστές τους. Η Μ. Οργέττα, αναφέρθηκε επίσης στα όσα βιώνει ο ελληνικός λαός με την ακρίβεια, τη φοροληστεία, τους πλειστηριασμούς, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και υγείας αλλά και στη γενικότερη κατάσταση με τους πολέμους στη γειτονιά μας στους οποίους εμπλέκεται και η χώρα μας, τονίζοντας πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της αστικής τάξης της Ελλάδας, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Επίσης κάλεσε τους φίλους και τα μέλη της ΠΕΚΑΜ, τους απογόνους των Μακρονησιωτών να τιμήσουν τους αγωνιστές της Μακρονήσου υπερψηφίζοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές, του Κόμματος που στάθηκε και στέκεται με συνέπεια στους αγώνες του λαού για την απόκρουση  της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή, είπε, θα είναι η μεγαλύτερη τιμή για όσους βασανίστηκαν και πάλεψαν ενάντια στην αστική τάξη και τους συμμάχους της στο Νταχάου της Μακρονήσου. 

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την προβολή της ταινίας «Σαν πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας» του Ολιβιέ Ζισουά. 

Το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ καλεί τα μέλη και τους φίλους σε
στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους νεκρούς αγωνιστές κρατούμενους του Α’
Τάγματος Μακρονήσου, που έπεσαν  όρθιοι και αλύγιστοι στις 29/2 και 1/3 1948 από
τις σφαίρες των βασανιστών τους. 
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7 Απρίλη 2024 στο Λαύριο. 
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχει ως εξής :
 10.00πμ   Κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Μάνας του Μακρονησιώτη
στο παλιό λιμάνι του Λαυρίου 
 11.00 πμ  Εκδήλωση στο Μηχανουργείο Λαυρίου ( αίθουσα εκδηλώσεων
του Δήμου ) με Ομιλία για τα γεγονότα της Σφαγής της Μακρονήσου ( 19/2-
1/3 1948).
  Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας του Olivier Zuchuat , “ Όπως τα
πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας» , αφιερωμένη στους
μακρονησιώτες κρατούμενους.

θα υπάρχει πούλμαν για τη μεταφορά των συμμετεχόντων στην εκδήλωση στο Λαύριο . Αναχώρηση 8.45πμ από την πλατεία Καραϊσκάκη ( σταθμός μετρό Μεταξουργείο ) . Δηλώσεις συμμετοχής στο 6974374333 και στο email info@pekam.org.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ ( 29/2/1948 – 1/3/1948)

Φέτος 29 Φλεβάρη συμπληρώνονται 76 χρόνια από τη Μεγάλη Σφαγή στο ΑΕΤΟ Μακρονήσου. Ήταν η περίοδος που ο ΔΣΕ αγωνιζόταν για μια Ελλάδα του λαού της κόντρα στην αστική τάξη και τους Αγγλοαμερικάνους συμμάχους της που πάσχιζαν να στεριώσουν την εξουσία τους με την εξόντωση του λαϊκού κινήματος που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την τριπλή φασιστική κατοχή.
Το Σάββατο 28/21948 στη Μακρόνησο φαντάροι που κρατούνταν κάτω από συνθήκες ανείπωτων βασανιστηρίων μέχρι θανάτου, επειδή δεν αποκήρυσσαν τις ιδέες τους, τους αγώνες τους και το ΚΚΕ, ο ανθός της νεολαίας, της ΕΠΟΝ,του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, αγωνιστές και κομμουνιστές, που είχαν δώσει την ψυχή και τη ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους φασίστες καταχτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, οι ΑΜίτες περιφέρονταν στους λόχους προκλητικά και χωρίς αφορμή έπαιρναν φαντάρους στο πειθαρχείο, όπου τους απειλούσαν ότι θα χυθεί αίμα στο στρατόπεδο ενώ στη συνέχεια τους βασάνιζαν.

Οι κρατούμενοι φαντάροι άρχισαν να ανησυχούν και να υποψιάζονται ότι οι δεσμοφύλακες κάτι τους ετοιμάζουν. Και πράγματι την επόμενη μέρα , Κυριακή 29/2 το πρωί , όταν το ΑΕΤΟ, το «κόκκινο τάγμα» , διατάχθηκε να συγκεντρωθεί στο θεατράκι οι ΑΛΦΑΜίτες κακοποίησαν , μπροστά στα μάτια των συναδέλφων τους κάποιους φαντάρους που ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας.

Αυτό ήταν! Μόλις οι κρατούμενοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται, ο λόχος ασφαλείας αρχίζει να πυροβολεί στο ψαχνό. Νεκροί και τραυματίες πέφτουν σωρό. Οι φαντάροι φωνάζουν: «Αίσχος, αίσχος! Δολοφόνοι, φασίστες. Σταματήστε! Εχουμε νεκρούς και τραυματίες».

Κάποιοι φώναξαν: «Ολοι στο γήπεδο!». Και εκεί κατέβασαν μεσίστια τη σημαία. Ενας χαιρετισμός των φαντάρων του στρατοπέδου για τους νεκρούς συντρόφους τους.

Οι φαντάροι δεν τρομοκρατήθηκαν. Αντίθετα, ζήτησαν από τον Καραμπέκιο, που είχε αντικαταστήσει τον Βασιλόπουλο, ο οποίος την προηγούμενη είχε φύγει για τη ΣΦΑ, να απομακρυνθούν οι ΑΜίτες και να πιαστούν οι υπεύθυνοι της δολοφονικής επίθεσης , να γίνουν ανακρίσεις και να τιμωρηθούν.

Αντί για αυτό όμως η σφαγή συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Όταν ο Βασιλόπουλος ήρθε στο τάγμα ζήτησε «ψυχραιμία» από τους συγκεντρωμένους , οι οποίοι φώναζαν να συλληφθούν οι αίτιοι, και είπε ότι « η κατάσταση είναι σοβαρή». Ζήτησε να στείλουν οι φαντάροι μια επιτροπή να συζητήσει μαζί του. Οι φαντάροι είπαν ότι δεν χρειάζεται. Όλοι οι συγκεντρωμένοι έχουν το ίδιο αίτημα. « Να πιαστούν οι δολοφόνοι, να μεταφερθούν στην Αθήνα οι τραυματίες. Να σταλεί στη Μακρόνησο Κοινοβουλευτική Επιτροπή και εκπρόσωπος της Κυβέρνησης».

Οι φαντάροι είχαν κάνει με τα χέρια τους μια αλυσίδα μπροστά για να περιφρουρούνται όλοι από τους τραμπούκους προκλητικούς ΑΜίτες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κάνουν προβοκάτσια. Ο Βασιλόπουλος ζητούσε επίμονα μια επιτροπή και οι φαντάροι προβληματίζονταν γι’ αυτό. Τελικά τρεις σύντροφοι τους, ο Αριστείδης Αρσένης, φοιτητής Ιατρικής , ο Γιώργος Μαγριπλής και ο Βασιλειάδης μπήκαν στη σκηνή του διοικητηρίου και περιέγραψαν τα γεγονότα .

Οι φαντάροι επέστρεψαν στις σκηνές τους και συμφώνησαν να κάνουν απεργία πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Πράγματι έξω από κάθε σκηνή κρέμασαν όλοι τις καραβάνες τους!

Ο Μπαϊρακτάρης εν τω μεταξύ παρέμενε εκτός Μακρονήσου και δεν πάτησε το πόδι του στο Τάγμα. Την επομένη 1 Μάρτη 1948 στις 10 το πρωί οι φαντάροι του ΑΕΤΟ διακρίνουν ένα μικρό πολεμικό πλοίο να έρχεται από το Λαύριο προς το Τάγμα. Οι φαντάροι σε λίγο ακούνε από το μεγάφωνο τον Μπαϊρακτάρη να τους λέει ότι αυτοί είναι οι δολοφόνοι, ότι παρασύρθηκαν από λίγους κομμουνιστές σε «στάσιν κατά της Πατρίδος» . Τους καλούσε μάλιστα να διαχωριστούν από τους «στασιαστές» κομμουνιστές και να συγκεντρωθούν στον 7ο λόχο.

«Αίσχος, αίσχος, δολοφόνοι, φασίστες!» , φωνάζουν με μια φωνή οι φαντάροι που είχαν βγει από τις σκηνές, ενώ κάποιοι μουντζώνουν προς το πλοιάριο.

Μερικοί πιο ψύχραιμοι φωνάζουν : «Μη μουντζώνετε συνάδερφοι. Με τα όπλα , με νέο αίμα θέλουν να μας διασπάσουν και να πάρουν τις δηλώσεις. Ενωμένοι, θα παλέψουμε και θα αντισταθούμε».

Ο Μπαϊρακτάρης επιμένει αλλά οι φαντάροι ξαναγυρίζουν στις σκηνές του και αρνούνται να υποκύψουν στις απαιτήσεις του. Το τάγμα μένει όρθιο. Δε λυγίζει!

Καταλαβαίνουν όλοι ότι αρχίζουν οι πολεμικές προετοιμασίες. Διαισθάνονται το νέο θρασύδειλο χτύπημα των κρατούντων στους άοπλους φαντάρους. Όμως κανένας δεν θέλει και δεν μπορεί να προδώσει τα ιδανικά του. Ακόμα κι αν τον περιμένουν βασανιστήρια ή μια σφαίρα από την ακταιωρό του Μπαϊρακτάρη κανένας δε μπορεί να προδώσει τους συντρόφους του που σκοτώθηκαν την προηγούμενη μέρα. Οι αξιωματικοί περνούν ανάμεσα στις σκηνές και τους προτρέπουν να τους ακολουθήσουν στον 7ο λόχο και κανείς δε θα τους πειράξει. Εκτός ελαχίστων όλο το Τάγμα μένει στις σκηνές , όρθιο, αλύγιστοι !!

Εν τω μεταξύ βασανιστές από το Γ’ Τάγμα με επικεφαλής τον Σκαλούμπακα αρχίζουν να επιτίθενται κατά των φαντάρων με ιαχές « Βούλγαροι , θα πεθάνετε» . Χτυπούν όσους είναι μέσα στις σκηνές. Τους αναγκάζουν να βγουν έξω. Και τότε αυτοί με ψηλά το κεφάλι, ελεύθεροι πολιορκημένοι, περπατούν άλλοι προς τον 1ο λόχο, μαζί με τους τραυματίες που τους κουβαλούν , άλλοι προς το αναρρωτήριο.

Κι έπειτα έρχεται το αποκορύφωμα! Ολα τα μυδράλια κτυπούν τον 1ο και 2ολόχο. Αλλοι στη θάλασσα, άλλοι στα βράχια χτυπιούνται ανελέητα.

4000 περίπου φαντάροι άοπλοι, με μόνο όπλο την παλικαριά, την συντροφική αλληλεγγύη , την πίστη τους στα ιδανικά, μόλις σε λίγο κοπάζουν κάπως οι ριπές, στέκονται όρθιοι σε θέση προσοχής, ψέλνουν τον εθνικό ύμνο. Οι αξιωματικοί τα χάνουν.

Από την ακταιωρό συνεχίζονται οι ριπές. Οι νεκροί ακόμα και μέσα στα μαγειρεία πολλοί. «Κτυπάτε, βρε κτήνη!» Φωνάζει ο Μιχάλης Αντιμησάρης. Μια ριπή τον ξαπλώνει κάτω….

Θα μπορούσαμε επί ώρες να αναφέρουμε στιγμές και εικόνες , παραδείγματα ηρωικής στάσης και θυσίας των δεσμωτών, στη διάρκεια της μεγάλης σφαγής του Α Τάγματος. Να αναφερόμαστε στη θυσία και την μεγαλοσύνη της καρδιάς των ανδρών του!

Πολλοί από τους επιζήσαντες δε θέλανε αργότερα να μιλάνε για κείνα τα γεγονότα είτε από ταπεινοφροσύνη είτε γιατί όλο τούτο που έζησαν τους βάραινε πολύ την ψυχή, είτε και για τα δυο μαζί . Ακόμα γιατί, ότι και να πουν οι επιζήσαντες δεν το χωράει ο νους τι έγινε στη Μακρόνησο για να λυγίσουν το φρόνημα χιλιάδων αγωνιστών , στην πλειοψηφία τους κομμουνιστών. . Οπως έλεγε ο Θέμος Κορνάρος « Δεν υπάρχει πένα για να περιγράψει και να φιλοσοφήσει για το Μακρονήσι…».

Ομως , κάποιοι επέζησαν και έπρεπε , παρά τον πόνο για όσους έφυγαν από τη ζωή στο θανατονήσι, να καταγράψουν τις μνήμες του ηρωισμού και της ανυπόταχτης ψυχής των αμετανόητων αγωνιστών για να μάθουν οι νεότεροι την αλήθεια , να εμπνευστούν από το παράδειγμά τους και να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Τα γεγονότα της σφαγής μπορούμε κατέδειξαν τους δυο κόσμους , τις δυο ηθικές , που υφίστανται πάνω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Τον κόσμο των βασανιστών και των εντολέων τους, που όπλισαν το χέρι τους, δηλαδή των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών και της αστικής τάξης της χώρας μας. Το κράτος της βίας , που μόνο με αυτό θα μπορούσαν να βάλουν στο χέρι τις αδάμαστες ψυχές των δεσμωτών της Μακρονήσου. Από την άλλη μεριά, τον άλλον κόσμο, τον κόσμο και την ηθική των αγωνιστών και κομμουνιστών , των νέων 18, 20 , 25 χρονών, που ανέδειξαν το μεγαλείο της ψυχής εκείνων των ανθρώπων, που αγαπούν τη ζωή και γι’ αυτό παραμένουν αλύγιστοι! Αλλη μια σελίδα του αλύγιστου ταξικού αγώνα είχε τελειώσει. Κανένας δεν μπόρεσε να τη σβήσει από τη μνήμη του λαού μας, από τις επόμενες γενιές που θέλουν να συνεχίσουν στη μνήμη όσων χάθηκαν τον δίκαιο αγώνα τους! Αυτοί οι νέοι, αγωνιστές ΕΠΟΝίτες, ΕΛΑΣίτες , κομμουνιστές, αντιμετώπισαν το θάνατο και τη βία με ένα μόνο όπλο : Την πίστη τους στον αγώνα, στα ιδανικά του σοσιαλισμού- κομμουνισμού και την αγάπη τους στον αδούλωτο Λαό μας!

Γι αυτό νίκησαν το κράτος της βίας! Αθάνατοι!

Το Δ.Σ. της ΠΕΚΑΜ